Gün devrilir, özlemin ve belki biraz da acının öncülü olan kar yağmaya başlar. Fonda çalan parça geçen yıllardan devreden bir yaranın sızılarını taşır içinde…
Dosyalanmış anılardan fırlayıp gülümseyen bir yüze takılır gözler. O gözler ki en karanlık zamanlarda kutup yıldızın olmuştur senin, kör labirentlerde yol göstermiştir sana. Dizlerinin üstüne çöküp merhamet dilediğin bakışları da vardır o gözlerin. Kara mı kara, derin mi derin… Sonra nereden, hangi kalp titreten tozlu bir sayfadan çıktıysa artık bir düğüm düşer boğazına.
Kar yağıyor, çıkıp geziyorsun Arnavut kaldırımlı ve bir romandan çıkmış gibi gözüken şehrin sokaklarında. Omuzlarında biriken, yavaşça eriyen karın ıslaklığını hissediyorsun. Fondaki müzik uzak bir iklimdeki ilk yardım müdahalelerinden biridir. Şaraba havale edilmediyse, “ Al acılarımı yok say. Bana kafkaesk bir umarsızlık sun, ne olur zihnimi anın gereksiz telaşlarıyla doldur” demediysen, sarıldığın bir şarkıdır o zaman. Ve yıllardan sonra ilk kez, kabuk bağlamış bir yara tekrar sızlamaya başlar, kar yağar…
Ayak izlerin düşmüştür sokaklara. Seni takip eden bir günah gibidir her adım. Sokak lambalarının ışığında ruhlar, âlemleri aşar, kapılar açılır, lir sesleri içinde kanatlanır melekler. Sen incinirsin, ellerini ceplerine iyice gömer ve belki de sessizce küfredersin.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta