Ayın karanlığına sakladım Şiiri - Hüzün ...

Ayın karanlığına sakladım düşlerimi
Bir sevdanın yollarında
Geziyorum berduşca
İlk kez bu kadar
Korkuyorum
Karşımda buz gibi duruyorsun
Söylediğin her söz
diken gibi batıyor kalbime
ve canım yanıyor
sen güneşin donuk sarı gölgesinin
altından bakıyorsun bana
gözlerinde terk edilmiş bir coğrafyanın
kurak topraklarını görüyorum
bir canlı olmalı oysa
açmaya yüz tutmuş bir çiçek belki de
bir ümit yeter
ama yok
yakışmayan hüzünleri taşıyoruz yüreğimizde
ne garip
ne kadar yakınsan,
bir o kadar da uzaksın bana
kıyısı olmayan bir okyanusun uzaklığı bu

Neden küskünsün sahillere?
Neden yürümüyorsun özgürce,
çıplak ayak ıslak kum tanelerinde
hangi balık ölmeden çıkar ki,
su yüzüne
bütün fırtınaları,
bütün tufanları göze almışken ben
neden yelken açmıyorsun kalbime,
bendeki derinliğe

Senin görmediğin o sahilde bekliyorum
öylece sessizce,
zamanda kaybolmuş bir aşkı
bir araya getirmemin çabası beklide benimkisi
Her şeye rağmen bir güne bakan doğuyor içimde
Ayın karanlığına sakladığım düşlere ait
Ruhumda ve bedenimde saklısın
Saçma bekli de
Ama hep bir umut işte
Erteliyorum düşlerimi
Belki, belki gerçekleşir diye…

13 / 06 / 2006 – 05.45
Cihangir