Ayın gölgesi Şiiri - Sami Çiftçi

Ayın gölgesi yine karanlık
Yüzünü karanlığa dönmüş insanlar gibi
Umutsuzluğa gebe aciz yaşamlar misali
Kelebek gibi bir günlük
Hayat serüvenine doyamamış hüznü gibi
Kanadı kırık martı şuursuzluğu içinde
Kalmışım yıkılmaya yüz tutmuş
Kara toprak üstündeki köprü gibi
Oysa ayın karanlık gölgesi hüznünden
Yine güneşin sıcak nefesini hissedecek ensesinde
Ve belkide yanacak bağrı
Dünyayı bir an içinde alsa karanlık
Gölgesi ile örteceği için
Ama onun güneşle ateşli akrabalığı
Fazla süren bir ilişki değil
Uzun zaman bekleyip sonra kurulan
Bir bağ onlarınkisi
Bir annenin yüreğine olan hasreti gibi
Gözlerinden akan sıcak, ılık yaşlar misali değildi
Anne her dem yavrusunu kucaklama hasreti ile
Gözlerinden yaş akar bağrı yanarak
Gözleri ılıman iklim kuşağı misalidir annenin.
Denizin durgun ve dalgaya dönüşmeyen
Gizli öfkesi gibi saklı değil.
Ama o da sahile sevdalı durgun dursa da
Okşamak ister sahili
Hayvanın doğumdan sonra yavrusunu yalar gibi
Ayın karanlık gölgesi keyfinden değil
Güneşin iç ısıtan aydınlığından
Gündüzün daha çok tercih edilişinden
Mevsimlik yaşamlar misali
Konargöçer topluluklar gibi
Bugün burada olmak zor ama mecburi ise
Yarın olması gereken yerde
Ayın hüznü buradan ve boynu büküklüğü
Ve hayat o kadar uzun değil ölümlü
Kelebeğin gözlerindeki hüzün bundan dolayı
Kekliğin sesindeki ölüm korkusu
Avcının cebindeki barut kokan ecelidir
Yani kekliğin korkusu ölmek değil
Bundan sonra özgürce uçup, ötememek
Bir mahkûmun dünyayı sadece
Çatlamış zindan duvarından görmesidir
Onu yaşatan tek umut yarınlar
Güneşin o çatlaktan yine o küçücük
Dünyasına doğacağıdır mahkûmun
Ayın gölgesi yine karanlık
Çünkü yaşamlar ucuzladı
İnsanların gölgeleri de kirlendi kendileri gibi
Ve umutlar küçüldü artık ceplerde taşınır oldu
Küreselleşen dünya misali
Yürekler küçüldü kuruyan göller gibi
İnsanların her şeye kayıtsız kalışından
Ayın gölgesinin karanlık ve isyankâr oluşu
Ayın hüzünlü gölgesi insanların utancından.