Ayılma Saatleri Şiiri - Turgay Kaygı

daha önce de oldum böyle;
defalarca hem de!
hep aynı terane!
gidecek bir yer,
edecek bir şey kalmadığında
kendisini okyanusa atan
yorgun göçmen kuşlar gibi olurum…
“belki bambaşka bir yerde uyanırım,
belki de hiç uyanmam bir daha! ”
diyerek
vurup kendimi ummanına alkolün
kendimi
alkolün ummanında kaybetmekten başka bir şey ummam!

beni seven herkes
bu saatlerde sevmiş olmalı diyorum!
serserilik peşinde, bar bar dolaşıp,
bilfiil ayaklar altına alıp
onur, haysiyet v.b. ne varsa
akabinde ayılmaya yüz tuttuğum saatlerde…
babam bile gülmüştü bir gece;
“şerefyab oldum; kimlerdensiniz? ”
diye sorduğumda…

velhasılı
ayılıyor insan gitgide!
aşk, meşk, kariyer
ve diğer
onca soluk soluğa savaştan sonra
sadece bilmemkaç promili kalıyor saadetin
insan vücudunda
sonra o da uçup gidiyor…

bazen;
dalsam denize
sarhoş olup olmayacağı geliyor aklıma balıkların,
bazen;
hayatı sevmediğim geliyor,
hayatında bana pek düşkün olmadığı geliyor,
geliyor da geliyor…
hayat;
sanki üzerime ters giydiğim
bir gömlekmiş gibi geliyor
bazen…

mutluluk;
son sürat koşan
bir tazıdır;
yakalayabilene aşk olsun…
aşk olsun;
duyuyor musun?

(bursa, 08.08.2003)