Aydınlıktır Yolu Atatürk’ ün İzinde Gide ...

Çağırdı fısıltı ülkesine inançlara ayna tutup, kalbini küle tutmuş yangın gözlü hokkabaz, münafık sarayında altın tacı pas tutan gafil!
Eskidi kaç kez, yaşlandı, düştü pul yerine değeri, anıyı ağırlamakla geçen yaşamında üstündeki yabancı ile uykulara yattı, daldığını sandı derinlere, hafif kalmıştır uykusu hep!
Öğrenemedi gitti yitirdikçe acının ve aşkın iklimini yüreksiz; kimsesiz bir ölümle değişecek kendisini!
Bilemedi yaşanmamış yaşamlardan alacaklı olduğumuzu, kendisi de öyledir kim bilir? ! .
Bir yağmur sonrası gökkuşağına tutunup geldi derken mutluluk, dalamadı ne yazık renk renk odalarımıza, yağamadı huzurdan birer damla ruhumuza!
Esmer bir hüzün bıraktı yüzümüzde, giderken bıraktığı göz izlerinde özgürlüğe özlem!
Oysa özenirdi peşine düşmeye yırtık kara lastikleri Recep Emmi’nin!
Yangınında buzu, söylenmeyen sözü, ciğerinde sızı olarak kaldı uzaktaki gözü!
Sicim göz yaşları ile kara gözlerine gömdüğü hüzün ağarken; bitsin istedi artık al yeşil çiçek, yeşil yaprakla ağarsın gök yüzü, söksün de tez elden şafak!
Haydi toparlan artık, silkin kalk; bitsin damağımızdaki kekremsi tat, kalabalıklar içinde yalnızlığımız! ..
Islak kaldırım taşları üzerindeki kum tanecikleri gibi ezildiğimiz yeter diye haykır ve uzat elini.
Kesip atmak için avucunun ortasındaki eğri kader çizgisini, tentürdiot yerine yala soğuk hüznün üşüttüğü uçuk dudağının kanlı tükürüğüyle.
Dünlerden toplayıp getirdiğin çocuk gülücüklerini, ateş saçan ejderhaya yalatma gecenin zifirinde!
Sıktıkça sık kaptığın kolu mengene gibi boncuk boncuk buz dolsun bedenin!
Aydınlıktır elbet yolu, Ulu Önder Atatürk’ ün izinde gidenin.
Ahmet EMER