Ellerimden tutarak beni resim atölyesi olarak kullandığı odaya götürdü. Odada farklı temalardaki resimler, tuvallere bir caninin ellerinden kaçar gibi sığınmıştı. Her yeri paletlerden sıçramış boya kalıntıları kaplamıştı. Umay'ın pek temiz çalıştığı söylenemezdi ama tablolar oldukça titiz çizilmiş ve boyanmıştı. Bir anlık gözlemlerim bunlardı. Umay beni en sevdiği tablosunun karşına götürdü. Tabloda beni, ölü bir Filistinli gibi çizmişti. Hiçbir ölüm yalnız değildi. Her millete ait ölümler vardı. Benim ölümümü Filistinlilere mal etmesi ilgimi çekti.
_Umay, neden beni tablonda bir Türk gibi değil de, Filistinli gibi öldürdün?
_Erhan, bilirsin ki Filistinliler savaşırken bile kendi kimliklerine göre savaşmazlar. Ya bir marksist gibi ya da bir çocuk gibi savaşırlar. Oysa bir savaş ne kadar kişilikli ise, elde edilen zafer de o kadar onurlu olur. Sen de tıpkı bir Filistinli gibisin. Savaşın bile sana ait değil. Sen bir Türk gibi nasıl öleceksin ki?
_Bunlar çok ağır ithamlar. Beni çok mu iyi tanıyorsun? Neden hakkımda böyle kararlar veriyorsun?
_ Sen Nahit'in bir Yahudi olduğunu biliyor musun? Sen onun eliyle sanat dünyasında yer buluyorsun. Onun elleri her zaman iki yakanda olacak bunu da bilmelisin.
_Sanatın milliyeti olduğunu bilirim. Nahit'in bir Yahudi olması beni korkutmuyor açıkçası. Benim ırkçılık davam olmadı hiç. Bu konuda da Nahit ile bir savaş vereceğimi bekleme benden.
_Sen ne ile var olursan, yok oluşunda da onunla olacaktır. Senin insanlarla kavgalı olmanı istemem tabi. Fakat, iyi ile kötüyü her büyüklüğün içinden çıkarmak lazım ki, büyük, daha da büyük olsun. Yahudiler büyük bir millettir; ama içlerinde kötü de yok değildir.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta