Aydınlık Ve Karanlık Şiiri - Sessiz Harf

Gece bana fısıldadı,
“Gözlerin aydınlıkta kör olmuş,
karanlığa bak ki gerçeği göresin.”
Ve ben baktım,
ışıksızlığın içindeki yüzleri,
seslerin suskunluktan doğuşunu izledim.

Ve dedi gece:
“Sen yürüyorsun ama nereye?
Önünde yollar var,
ama hangisi senin değil?”
Ben sustum, çünkü suskunluk
bazen en derin cevaptır.

Sonra rüzgâr esti,
ve o dedi ki:
“Ey yolcu, kendini taşıyan ayakların mı,
yoksa seni taşıyan yol mu?”
Ve ben yürüdüm,
ayaklarımı unutarak,
yolun beni unuttuğu gibi.

Sonra sabah geldi,
ve bana dedi:
“Uyan, geceyi düş sanan,
şimdi ışıkta görebiliyor musun?”
Ve ben güldüm,
çünkü aydınlık da karanlık kadar
aldatıcıdır.