Aydınlık olsa da kalmasın sevgisiz…

Yavaş yavaş çözülüyordu sinelerde sevgiler
Sokak lambaları ışıl ışık aydınlatsa da sokağı
Karanlığın izinden hiç bir haber kalmasa da
Vicdanlar kararıyordu tükenen sevgisizlikten

Hani bir saklambaç oynardık, hatta bir körebe
Duvar kenarların da, köşe başların da anlatırdık
Korkularımızı, sevinçlerimizi bitmeyen heyecanla
Kalmadı artık bir heyecan, ne de yüreklerde vicdan

Bizim değerlerimizi, bize haber vermeden almışlardı
Bedenlerimiz oburluğumuzun yüküne amade kalmıştı
Ten kokularımız dahi müstemlekenin bir esiri olmuştu
Gözlerimiz ekranlara kilitli, parmaklarımız kumandaya

Oysa benim hasretim unutulmaya yüz tutan sevgiydi
Bizim olan bizim değerlerimizdi, örftü, ananeydi, edepti
Hayâ duygusu fıtridir, yaratılış hilkatidir fakat kayboldu
En kutsal değerlerimiz unutuldu, birden kapı dışarı edildi

Niye ilk aşklar unutulmaz, yaşanılan o saflık sorgulanmaz
Ne kadar sofiyane duygulardı, ilk yaşananlardı unutulmazdı
Saflığın her katresinde bir iz vardı, samimiyet tabi ki hadsizdi
Her taraf aydınlık olsa da, kararan bir yanımız vardı gönlümüz

Hüzün her tarafı sarmışken, en yüce değerler niye hatırlanmaz
Aşk bu kadar basit mi, yalnızca bir zevk mi, niçin hiç okunmaz
İbret alınması için hakikate bakılmaz, tefekkür ihtiyacı duyulmaz
Bakıyoruz görmekten yoksunuz, dinliyoruz anlamaktan korkuyoruz