Aydınlık & Karanlık Şiiri - Eda Yaman

Güneş uyurken Aydınlık, gitmeye hazırlanıyordu.
Oysa ki Aydınlık, nasıl da içine işlemişti Karanlığın.
İkisi de aynı düşünüyordu ne var ki,
Sadece ihmal etmişlerdi birbirlerini.
Oysa ki Karanlık, Aydınlıkta yok olmaya razıydı.
Aydınlık, parlaklığını feda edemedi.
Karanlık kızdı ona.
Aydınlık ise bağırdı, çağırdı, çekti, gitti.
Ne Aydınlık ödün verecekti artık parlaklığından eskisi kadar,
Ne Karanlık, Aydınlıkta yok olacaktı.
Aydınlık devam edebilirdi yoluna belki,
Ama Karanlık yapamazdı onsuz.
Yapamadı da zaten.
Yok oldu.
Ve bitti.