Aydınlık Bir Dost Gibi Canımı Acıtıyor.

Ben bilmezsem kim bilebilir ki
Bu deli karanlıkta el yordamıyla yürümeyi.
Karanlık olduğunu bile bile aydınlıktan korktuğumu.
Aydınlık bir dost gibi canımı acıtıyor.
İnandıklarımı getiriyor aklıma
Ve kendime utanmadan söylediğim yalanları.
Cevabını bilmediğim sorular sormaktan korkup,
Evin bir tenha köşesine çekiliyorum
Veya bir sokak başında çaresizliğime ağlıyorum.
Biçare sıfatlar gibi kağıtlara yazıyorum kendimi.
Ne bir yaşamın acı sonundan,
Ne bir tutkunun esaretinden çekiniyorum.
Ben,
Gördüklerimden,
Göreceklerimden değil,
Ağlarını kalbime ören örümceklerden korkuyorum