Aydınlık Şiiri - Vedat Akdeniz

AYDINLIK

Bir büyüğüm bana
Şiir yazacaksan
Halkı yaz demişti
Kaldırıp başımı
Etrafıma baktım
Meydanları dolduran
İnsanları gördüm
Gümbür gümbür haykırıyorlardı
Vatan diye, bağımsızlık diye
Emek diye, iş diye
Diken diken oluverdi tüylerim
Ne duruyorsun dedim kendi kendime,
Meydanlara koştum.
Bir büyüğüm bana
Aşkı yazacaksan
İşte sana malzeme demişti.
En büyük aşktır verilen mücadele.
İnsanın kavgaya girmesidir tüm benliğiyle.
Fabrikalarda, tarlalarda, meydanlarda
Kavgayı gördüm, aşkı gördüm.
Yumruk yaptım bir elimi,
Kalem tuttum öbürüyle
Omuz verdim şiirlerimle.
Bir büyüğüm bana
Umudu yazacaksan
Aydınlığı yaz demişti.
Açtım gözlerimi
Sensiz gecenin sonunda,
Doğan güneşi gördüm.
Mumlar yaktım
Her biri bir geceyi deviren.
Ve yanan insanları gördüm sırayla
Çıkarmak için karanlıkları aydınlığa.
Durdum, kendime baktım sonra
Hiç düşünmeden atladım ateşe.
Bir mum tek başına
Aydınlatabiliyorsa koskoca geceyi,
Bir insan, belki de binlerce insan
Neden aydınlatmasın karanlık beyinleri?
Hem tek başına bile olsa insan,
Yandığı sürece aydınlatırmış etrafını.
İşte aldım elime kağıdı kalemi
Yazdım AYDINLIK’ın şiirini.
19.04.2005
www.akdeniz.orgfree.com