Aydınlık
Seni tanımazdan evvel kördüm
Gözlerim senin duvarlarınla çevriliyken görmeyi
Etrafta kimseler olmadan duymayı
Yaşamak bilirdim
Kalbimin atışını sana duyurmak gibi
Bir görev üstlenmişken
Her sabah her akşam her saat
Hatta her saniye içerdeki mahkumlar gibi
Sayım verirdim
Ama hiç sağdan saymadım
Hep en soldan başladım.
Ben burdayım anne içerde
Karanlığında uyurken
Aydınlığı hiç özlemedim
Üstelik ayrıcalıklıydım
Hiçbir ödün vermeden elde ettiğim
Dokunulmazlığım vardı
Bu dünyayı bana böyle anlatmasaydın
Belki de hiç doğmak istemezdim
Beni içinde uyuturken fısıldadığın sözcüklerde
Özlemeye başladım aydınlık bir dünyayı
Ayaklarım ellerim sığmaz oldu içine
Kaç kez duvarlarını tekmeledim yumrukladım
İlk isyanım sana oldu
Aydınlık bir dünya istiyorum
ve sonra öğrendim karanlıkların
Aydınlığa nasıl çıktığını
Sen hiç Nazım okumuş muydun anne?
Kayıt Tarihi : 5.4.2007 22:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Selamlar.
İsmailoğlu Mustafa YILMAZ
TÜM YORUMLAR (5)