Aydınlığımsın Şiiri - Hüseyin Namal

Hayatın o gizemli yüzünü ilk sen gösterdin bana,
Uzaktan da olsa...
Işığın yönünü doğrulttun.

Sen gittiğinden beri çok az şey değişti hayatımda,
Üniversiteli oldum,sigaraya başladım,aldatıldım,aç kaldım,
Bazen de çok doydum...
Özgürlüğü merak ederdin ya,
İşte ben özgür oldum...

Ama en iyisi seninkiymiş,
Kalsaydın anlatırdım be dostum.
Sen de anlardın hayatın yalan olduğunu,
Sen de duyardın ensende,yalanın soluğunu...
Ama boş ver...

Hayatın o gizemli yüzünü ilk sen gösterdin bana,
Uzaktan da olsa...

Şimdilerde farklı daralıyor yüreğim
Daha bir içten sıkışıyor...
Ne kira ağır geliyor,ne faturalar,
Emin değilim ama,
Galiba ben ölüyorum...

Ne güzeldi lojman hatıraları,
İlkokul yılları ve muz ağaçları.
İşte hepsi silindi gitti hayatımızdan,
O şirin ve boyalı pabuçlarımızdan.

Sen gittiğinde çok ağlamıştım geceleri,
Kimseye hissettirmedim üzüldüğümü,
Saklamak istedim,büyümek için,
Ama hala şokundayım o kara günün...

Mektupların saklıdır fukara beynimde,
Biz cimbomluyuz oğlum unutmayız
Ama okudukça dayanamaz ağlarız...

Hayatın o gizemli yüzünü ilk sen gösterdin bana,
Uzaktan da olsa...
İki küsür sene geçti,ben değiştim,
Az da olsa...
Hayatımın tek aydınlık yönüydün,
Özledim seni be gece kuşu...