Aydınlığı Hak Eden Zonguldak

içim dışım yolculuk
orman olmuş  yüzdüğüm dere
içine dalınca açar yara bere
titriyor kuş cıvıltısıyla, kurbağa sesiyle
eğrelti, ısırgan, sarmaşık, kelebek
gökleri deliyor arsız çınar
dikenleri koruyor güzelleri
böğürtleni, akasyayı, gülü
karayemişi sarmış borazan çiçeği
fındık tepesinde hoparlör gibi
İhsaniye-tünel ağzı
sessizliği yırtıyor ot  biçme motoru
zıplıyor dar ve dolambaçlı yolda
dönme dolap zevki veren tarihi minibüs
yeşil takların kutsadığı yolculuk
camları okşayan dallarla ritimli
keçi yolu bozması aralardan
koşuyorlar duraksız duraklara
spor ayakkabılı, şortlu, blucinli, tişörtlü
eğitimli, görgülü, dinç ve güleç kızlar
evi inekli, sırtı sepetli kadının hediyesi
 çalı çırpıyla örülmüş doğal yaşamdan
değişimin sapağında değişir görüntü
cıvıl cıvıl, canlı canlı ve korkusuz
bakışlar çevrede dolaşır
ufuk değiştirir baķ ışı
asılmış mavi göğe tuval tepeler
fırça ucuyla serpiştirilmiş titrek evler
yeşil fonda renk renk
bak
tepe vadi tepe vadi tepe
ya da
uçurum çukur uçurum çukur uçurum
ev üstünde yükselir gibi ev
çukura in
bak
paslanmış rayda
boncuk gözlü emektar tren
gider gelir, gelir gider
kömür suyuyla silinmiş gibi sokaklar
burada yazıldı emeğin tarihi
kara dereyi ak görmeyi beklerken
yel değirmeni, güneş enerjisi umarken
kaçırıyor uykuları termik santraller
tozla, dumanla sınavı bitmiyor
o özverili, çalışkan ve sevecen canların
tepe zon
vadi gul
tepe dak
denize uzanan kepçe
yeşile koşan yürek
ve yerin altına inen damar gibi
büyük kazanda nimet arıyor
umudunu hiç yitirmeden
aydınlığı hak eden Zonguldak
                         (30. 07. 2015)