Aydınlığa beş kala Şiiri - Tolga Sönmez

Karanlığın en saf hali bu.
Bütün doğmuşluğuyla çıplak artık insan,
Sorunların izdüşümü görülüyor,
Birkaç bardak alkolün köpüğünde.
İnsan ne kadar acizmiş doğanın elinde,
Kan pıhtısından ibaret ten,
Ve son durağa yaklaştıkça
Yankısı yangından kurtarılan eşyalar gibi.
Sıcak, sahipsiz ve eksik.
Hasta bütünüyle bitkiler.
Gazel okuyan yanık bülbül, neden sustun?

Karanlığın en saf hali bu,
Hiç bir renk bulaşmamış zifiri siyahına.
Adil yargılanmıyan yürekler başkaldırıyor az ötede,
Sevdaya dair ne varsa halk pazarında,

Menzil tanımıyor kör kurşun,
Azabı nasırdan bir acı,
Yankılanıyor zamandan.
Ey savaşmaya gönülsüz savaşçı,
Çık saklandığın karanlıktan
Aydınlığa en yakın andır karanlıklar.