Aydınlanamayanlar Şiiri - Turgay Bozmaç

Soğuk bir karanlık çökmüştü,
Unutulmuş bir şehrin üzerine.
Sokaklar dar ve ıssızdı,
Bir adam yürüyordu ağır adımlarla.
Kafasındaki düşüncelerin dehşeti,
Yüzündeki acı dolu gülümsemelere yansımıştı.
Bu adam neden bu gece buradaydı?
Peki bu, beni neden bu kadar ilgilendiriyordu?

Bu adamın kim olduğunu biliyorum
Aslında bu karanlık onun yüreğine çökmüştü.
Baktığınız zaman kendi halinde biri sanırsınız
Fakat içinde kopan fırtınada yolunu kaybetmişti.
Çünkü kalbinin derinliklerinde bir kadın gizlenmişti.
Hiçbir zaman onun olamayacağını bildiği bir kadın!

Kafasını sokak lambasına çevirmişti adam,
Işıltısı yalnızca kendi etrafını aydınlatıyordu.
Geride kalan kaldırımlar hep karanlıktaydı
Ve o vakit anladı adam,
Kadınlar yalnızca yüreğindekinin hayatını aydınlatır,
Sahip olduklarını karanlığa terkederler daima...