Aydınım Şiiri - Dursun Yeşil

Zevklere oyuncak sanılan onlar,
Kadına hürriyet çok(!) mu aydınım?
En küçük fırsatta yüklenir zanlar,
Kadına eziyet hak(!) mı aydınım?

Sizi de doğuran değil mi kadın?
Taraflı davranıp yazdırdın adın,
Öcü gördüğünden bozuktur tadın,
Kadını anlamak yok mu aydınım?

Açılsa, kapansa bundan size ne?
Gerçekleri gören varsa göze ne?
Yüzyıllarca itip, kakan söze ne?
Kadın örtüsünü çekme aydınım!

Reklâmda malzeme açık, kapalı;
Her adi erkeğin eli sopalı,
Kadına okulun yolu kapalı,
Riyakâr gözyaşı ekme aydınım!

Erkekmiş, kalmamış haysiyet, arı;
Hanımına her gün söyler: “Şu karı…”
Daha yaşlanmadan baştadır karı,
Hiçbir kadına yan bakma aydınım!

Marifet başta mı, tek bezinde mi?
Düşünce okumak önsezinde mi?
Sandığın üstünlük şu yazında mı?
Kadına kaynar su dökme aydınım!

Ne kadar insansan o da insandır,
Hürriyeti verin, ona ihsandır,
İlim öğrenmekten kadın yoksundur,
Dursunî’den sesi sıkma aydınım!

Dursun Yeşil –2008