Aydıblığa Gülümseyen Çocuk

Boyun eğme umutsuzluğa anlatılan kadere, yazgıya
Artık tut hıçkırıklarını, bastır çığlığını, feryadını
Unut ağlamayı
Ey acıya boğulan çocuk
O esmerimsi yüzün çevir
Sabaha düşen kızıl şafağa
Gönlünce doyasıya gülümse beklenen aydınlığa
Sana vaat edilen özgür yarınlar özlemiyle sarıl geleceğe

Namusu nedir bilmeyen, namussuzluğa şeref diyen
Emekçilere, yoksullara
Tüm mazlum haklara
Zulmetmeyi onur sayan
Yaşama kurşun sıktıranlar
Ülkede kan dökmekle fayda sağlayanlar
Gözlerindeki hüznü, içindeki yarayı ne bilsin
Evin, köyün yakılmış, yıkılmış baban öldürülmüş
Yaşatılan acı, yaşatılan açlık şu çürük düzenin umurunda mı?

Şu yaşanılan düzende börtü-böcek, kelebekler çiçeksiz
Zümrüdü yeşiliyle etrafa huzur saçan
Yakılan, yıkılan ormanlar ceylansız
Kalmakla yüz yüze
Tutsaklığın zincirini kıran
Umut rengiyle haklı olan direnişini tarihe yazan Kürdistan'da

Yaşam ezip geçen tank, panzer paletlerin altına düşmüş
Kurşun cana, dolun ay karanlığa, acı tüm yüreklere
Bağrından kan damlayan kuşatılmış topraklar
Zalimlerin elinde
İsyan bayrağını açanlara sığınak olan
Kandil
Yağlıca
Munzur
Düşmana inat hep ayakta
Yüreği umut dolu bakışlarını sevdiğim çocuk
Şimdi ağız dolusu gülümse! Paramparça olacak feleğin haline.

03.11.2016
İstanbul