Ayçiçegiyim Şiiri - Yüksel Karakus

Sivri tarafımla toprağı delerim,
yer edinirim bu dünyada kendime.
Rahmet yağar ışık olur,
siğmam tahta kabuğuma, yeşeririm.

Büyürüm ince ince, boynu bükük.
Rüzgar eser dolu yağar biçimlenirim.
Ayakta durmayı öğrenirim, dim dik.
Gözüm açıldiğında güneşi görürüm ilk.
Güneş beni seyreder ben güneşi seyrederim.
Arındırır beni kötülüklerden kirlerden.
Uzağı görmeye başlarım, hem de daha uzağı…
Serpilir sarı saçlarım güneşi kıskandırırım
Ziyaretime gelir nice varliklar, arılar karıncalar.
Karşılıksız ikram ederim kendimden, hiç bitmezcesine.

Akşam olur, boynum bükülür, sevdiğim gitmiştir.
Oda üzülürmü dersin?
Uykuya dalarım geceleri, nefes almak zor gelir.
Sabah olur, yıkarım yüzümü güneşin ilk damlalarıyla.
Tararım saçlarımı seher yelinde

Güneş hayranlığını gizleyemez
Bende hayran kalırım güneşe, takip ederim gün boyunca.
Merak ederim her gün kaybolduğu yeri .

Gün geçer azalır güneşimin bereketi.
Yapraklarımdan yağmur kayar gibi gider dostumun ahengi.
BU NE YAMAN AYRILIK!
Fırtınalar kopar.Bir gölge düşer üstüme bir de ağırlık.
Akbabalar gibi üşüşur kuşlar üstüme,sökerler tek tek dişlerimi.
Muhteşemligimden az şey kalir geriye, gururum tek ayakta.
Rüzgar eser savurur son dişimi bu toprağa.
Yeşerir yine bir tohumcuk baharda, şu gelincik tarlasında.
Bilmem güneş yine aynı doğarmı
Doğ güneşim doğ….