Büyük bir meşe ağacının dibindeki nemli toprağa da düşebilirdi ama rüzgar onu bu Ayçiçeği uzantısının ayak tırnaklarından en küçük olanının ucuna bırakmıştı. Nemli toraktan özümsediği su damlasına sordu kaderi. Su damlası kendi kaderini sıralarken sarmaşık tohumu sabırız ve talaşlı hayatı öğrenmek için hızla büyümeye başladı.
Yanı başında dimdik duran Ayçiçeği gövdesindeki sertlik, kocaman yapraklarındaki yeşillik, ve Sarmaşık’ın görebildiği evrendeki her şeyden daha güzel olan sarı çiçeklerdeki dayanılmaz güzellik…
Sarmaşık’ın küçük evrenindeki en anlamlı en güzel en dayanılmaz en istenen, en…, en…,en….
Aşık olmuştu Sarmaşık’çık
Bin numara yapıyor, “ben buradayım, ayaklarının dibinde tırnaklarını okşamaktayım” diye kıvranıyor, kıvrandıkla Ayçiçeği’ne biraz daha sıkı sarılıyor, filizlendikçe filizleniyordu ama ne çare…
Ayçiçeği bu… O’nun her gün kendisini yenileyen, pırıl pırıl parlayan ve yeniden yeniden doğan bir güneşi vardı. Evet Ayçiçeği’nin güneşi vardı. Güneş nereye Ayçiçeği oraya dönerdi. Güneş kaybolunca başının önüne eğer, hemen gözlerini sıkıca kapatır ve güneşini yeniden görebileceği ana kadar da kimselerle ilgilenmezdi.
Sarmaşık da kimmiş varlığından bile haberdar değildi.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta