Ayçiçeği Şiiri - Evvel Zaman İçinde

Güne başlıyordu ayçiçeği...
Güneşi görür görmez açıverdi sarı çiçeklerini.
Daha tazeydi...
mis kokusu sarardı tarlayı....
Mutlu olurdu ayçiçeği önünden ne zaman biri geçse....
Ne zaman önünden biri geçse bir nefes alırdı kokusundan...
Yüzlerdeki gülümseme içini titretirdi ayçiçeğinin...

Bir gün bir çocuk geldi annesiyle.
Çocuk çok sevdi ayçiçeğini.
Kokladı kokladı.
Annesi izledi çocuğunun mutluluğunu.
Çocuk sonra başka çiçeğe gitti.
Annesi kolayca koparttı ayçiçeğini...
kırdı yapraklarını...
Sarı çiçekleri kaldı sadece...
Güzel yavrum diyerek oğluna uzattı çiçeği anne...
çocuk annesine sarıldı.
Sevindi çocuk...

Ayçiçeği susuz kaldı günlerce.
Topraksız kaldı.
Çiçeklerini döktü ayçiçeği,
o annemin sevgisi çürüttü ayçiçeğini.
Bir gün bir çöp poşetinde gitti ayçiçeği.
Ne gören oldu ne de hatırlayan.

Bir sevgi çürüttü...
Sevgin beni çürüttü...