Aybirgen Şiiri - Hikmet Nazlı

Bitti yangın, o ne biçim sönüştü!
Tutsak kaldım közlerinde Aybirgen.
Ceylan idi canavara dönüştü!
Efsun saklı gözlerinde Aybirgen.

Sevdiğimdin, yârenimdin, yârimdin,
Aşk yurdunda en müstesna yerimdin.
Seferimdin, zaferimdin, ferimdin;
Mağlup oldum tozlarında Aybirgen.

Kıvrak oldum izlerinde kıvrıldım
Toprak oldum düzlerinde kavruldum
Yaprak oldum güzlerinde savruldum
Harman oldum yazlarında Aybirgen.

Tokatlayıp aldın kara listeye
Paketleyip verdin beni postaya
Sakatlayıp dönüştürdün hastaya
Zulüm gördüm hazlarında Aybirgen.

Bir kart çektim, tüm dikkatler pür geldi
Ne şans vardı elde ne de per geldi
Yıktı darben, bir kez geldi; pir geldi
Talan oldum kozlarında Aybirgen.

Görevimdi seni elden sakınmak
Hayal oldu saçlarına dokunmak
Ölen öldü, fayda etmez yakınmak;
Can bıraktım dizlerinde Aybirgen.

Benler bize döndü, senler sizlere!
At karıştı, it karıştı izlere!
Bu yıl bayram acı geldi bizlere!
Kutlu olsun sizlerin de Aybirgen!

Dayanmıyor kalp denilen kas bende
Oyun büyük, pes doğrusu, pas bende
Sitem bende, kahır bende, yas bende
Şenlik senin sözlerinde Aybirgen.

Eziyetin ciğerime ilse de
Bu dert beni dilim dilim dilse de
Esâmemi el gün “Hikmet” bilse de
Hikmetîyim izlerinde Aybirgen.