Ayberk Şeker Şiirleri - Şair Ayberk Şeker

Yıldızların altında yaptığımız,
Dansı anımsıyorum.
Herşey ne kadar güzeldi,
Bana elveda diyeceğini,
Nereden bilebilirdim...

Bu kadar kolay mı herşeyi silip gitmek? ..Hayatım boyunca bunu düşündüm hep.Sevenler ya da seviyormuş gibi görünenler bu kadar acımasız olabiliyorlar mı? Dostlar bu kadar vefasız olabiliyorlar mı? Evet olabiliyorlarmış.Hem de acımasız...Bir anda boşlukta hissediyorsun kendini.Hayatın gerçeklerini öğrenirken bu kadar acı çekmek zorunda mıyız? Birileri kendi egolarını tatmin ederken bizim duygularımız hiçe mi sayılmalı? ..Yok, hayır...Bu kadar basit olmamalı.Ama bu kadar bayağılaştı sevdalar...Bu kadar değerini yitirdi...İşte bunlara rağmen ben 'unuttum' diyemiyorum bir anda.Çünkü yaşananlar bu kadar basit değil benim için.Hala da 'unuttum' diyemiyorm.İnsanlar geçmişlerini unuttukları an ölmüş demektirler.Ama yinede pişman değilim yaşadıklarım için.Pişman olduğum bir konu varsa o da arkadaşlarımıın sahte dostlukları...Bir kere bile gelip beni sormamaları; duygularımı hiçe saymaları; yaralarımı eşeleyip büyütmeleri...Sizin, yüzüne bakmaya, saçlarını dokunmaya kıyamadığınız kişi; bir bakmışsınız sizi gözünü bile kırpmadan, bir veda bile etmeden çekip gitmiş.İnanır mısınız, insan o an hiçbir şey yapamıyor.Ne engel olabiliyor, ne de 'gitme' diyebiliyor...Ama ben şunun farkına vardım ki bazı şeyler için iyi olmak yetmiyormuş.Hiç bitmeyecek dediğiniz aşkınız bir bakmışsınız bitmiş ve uğrunda canını bile verebileceğiniz kişi gitmiş.Çok zor bana göre...Altından kalkılamayacak kadar zor...O an içimden 'keşke bende onun kadar acımasız olabilseydim' dedim.Bana bir zamanlar sevgini içine gömme diyen kişi şimdi beni bu sevginin ağır yükü altında bırakıp gidiyordu.Ama ben tüm bunlara rağmen herşeyin senin dilediğin, düşlediğin ve istediğin gibi olmasını diliyorum.Hep mutlu ol...Ben mi? Beni boşver artık...
Arkana bakıp da her adımında büyüyen yaramı daha fazla kanatma.Seni hep sevdim, belki de hep seveceğim...

Uzaktaki yıldızlar parlak gelir ya insana
Uzakta olduğun için tutkunum sana
Hani imkansız aşklar güzel gelir ya insana
İmkansız olduğun için tutkunum sana
Yanındayken sana dokunamadığım
Yüzüne bakmaya kıyamadığım

Yaşamaktan korkuyorum anne,
Yalnız kalmaktan...
Güçsüz düştüm anne,
Her seferinde yenilmekten....
Artık o eski ben yok...
Adeta bir sığıntı, bir fazlalık gibi hissediyorum kendimi...

Bir akşamüstü
Güneş batmaya yüz tutmuş yine,
Batsam mı, batmasam mı diye düşünüyor...
Seni düşünüyorum...
O dalgalı saçlarındaki hırçınlık gelir aklıma,
Ve içim ürperir birden,

Dokunsam kızar mısın bana?
Masumca...
Ağlasam omzunda
Silinip gider misin gözyaşlarımla?
Beni yalnız koyar mısın?
Acılarımla bir başıma...

Bir gün olur da
Hayattan bıkıp ölüme gitmek istersen bana gel...
Gel ki sana sensiz olmanın
Benim içim ölüm olduğunu göstereyim...
Sensiz aldığım her nefesin
Sensiz her yeni günün

Düşmanlarımı öldürmeye,
Küçük büyük savaşlarda mücadele etmeye gidiyorum.
Gidiyorum, anne; gittiğimi duy...
Lütfen bana şans dile...

Kanatlarım büyüdü, artık uçmak,

Aşka ihanet bir gecenin koynundayım...
Eskisi gibi sevmiyorum geceleri.
Çünkü sen yoksun yanımda artık...
Anladım ki sen olmadan ısınamıyorum.
Şöminenin ateşi ise çoktan sönmüş...
Beni ısıtan sendin...

Uykularım firar etmiş,
Aklım desen bende değil.
Kalbimi sorarsan,
O da tekliyor bugünlerde...
Sırtımda bilinmeyen bir yel...
Sanki beni bir yerlere sürüklüyor...