Ayazda Bekleyen Bir Pencere

Ayazda kalmış bir pencere var hâlâ
Ne tam kapanıyor
Ne içeriye sıcaklık sızdırıyor
Camında eski bir el izinin buğusu
Kimindi bilmiyorum
Ama hâlâ beni bekliyor gibi.

O pencere, çocukken
Dışarıya en çok bakmak istediğim yerdi
Kar yağardı
Ama biz hiç kardan adam yapmazdık
Çünkü ellerimiz annemizin dizlerinde ısınırdı
Ve dışarıda hep başka bir hayat dönüp dururdu.

Şimdi o pencere önünde büyümüş bir gölgeyim
Kendi çocukluğumu içeriden izliyorum
Kimi zaman perdeyi aralayan o sesli neşe
Şimdi bir yastık kadar sessiz.

Ayaz bastıkça cam çatlar
Çatladıkça hatıralar sızar
Bir gün, camın köşesinde bir çocuk resmi buldum
Kurşun kalemle çizilmiş... solmuş bir çocuk yüzü
Belli ki biri orada birini unutmamak istemiş
Ama unutan hep kalan olurmuş.

O pencereyi kimse silmedi yıllardır
Çünkü toz da, buğu da, leke de
Zamana dair birer izdir
Ve bazı izler, silinince
İnsanın içi daha çok üşür.

Pencere hâlâ aynı yerde
Ama biz artık çok uzağız
Ve ayaz sadece dışarıda değil
İçimizde de bekliyor
Çünkü bazı pencereler
Sadece bakmak için değil
Hatırlamak için açılır.