Ayaza mahkûm bedenim... deneme Şiiri - Y ...

Soğuk kış gecelerinden birindeyim, ne saatten haberim var ne de takvimlerden. Bildiğim tek şey dermanımın tükendiği an akbabalar gibi tepeme çöreklenmek için, ıssız bir o kadar merhamet yoksunu sokakların hazırlık yaptığı. Evsizim, yurtsuzum sokak köpekleri gibi aç bil aç ve susuz, ayyaşlar gibi çulsuzum.

Alışkınım aslında zira bu sensiz ilk günüm değil, dün de böyleydim yarın da böyle olacak. Demiştim ya sana, “sen sığınacak tek limanım, vatanım hatta ikametgâhımsın” diye, şaka yapmıyordum. Ciddiye almamıştın beni değil mi? Şimdi sahibi olduğum ve senin hasar vererek terk ettiğin mülk bana fayda sağlamıyor. Bıraktığın izleri görenler o senin yoluna adadığım sarayıma virane gözüyle bakıyorlar. Haklılar bilmiyorlar ki evvelini. Kime kızayım sarayımı viraneye çeviren sana mı, seni o saraya layık gören bana mı?

Olan oldu geçen geçti, Şimdi ben, kimin olduğu belli olmayan hataların cezasını çektiğim bu sokakların bir köşesinde, kendimden geçip hayat küsmüşken bulup kurtaracak bir elin hayaliyle adımlıyorum keşmekeş kaldırımları. Ağır aksak voltalarda soluduğum hüzünler acıtsa da yüreğimi hayatta kalabilmem için güç veriyor aslında. Bir umut belki atacağım bir tur, döneceğim bir köşenin sonunda bir dayanak bulabilirim.

Biliyorsun beni; başkaları için ne kadar çalışsam, didinsem, yardımına koşsam da kendim için kimseden yardım isteyemem, dilenemem, yalvaramam kimseye elimi tut kaldır, kurtar beni diyemem. Kimseden bir şey isteyemediğim gibi kendimi acındıramam, gücümün yettiği her şeye “Evvel Allah”, yetmediğine “EyvAllah” der geçerim. İnatçıyımdır da, ne katır ne de keçi inat konusunda elime su dökemezler ya aklıma geldim şimdi inadım tuttu işte, bilsem ki son dakikalarımı yaşıyorum son kez olacaksa bile adını anmayacağım, artık senin için bir damla dahi gözyaşımı heba etmeyeceğim.