Ayaz Yanığı Şiiri - Ömer Temel

Ayaz yanığı,
Anlımdaki tek yara,
Yüzümde hala o soğuk var,
Ve annem sancılı fukara.
Ülkem mahzun ülkem,
Ben doğarken,
O binlerce düşük yapmakta.

Eksik bir eteğin,tamamlanmış eseri,
Bir ocak altmış altı,
Erzurum doğum yeri….
Doğdum doğalı gezerim,
Serseri bir mayın gibi.
Hiç karanfil görmedim mesela,
Her yaşıtım gibi;
Şaşırmıştım yirmi yaşlarımda,
Muzu ilk elime aldığımda.
Soymadan yedim,
Ama kabuğunu fark ettim….

Sektirmeden her askere selam verdim,
Onlardan sigara aldım içtim.
Bir ihtilal,
Binlerce hazan geçirdim,
Mevsimsiz yaprak dökümlerinde,
Ben hiç meyve görmedim.

Kırmızı gocuğum vardı,
Ağız hizasındaki tüylerini,
Her giyindiğimde,biraz yerdim,
Kara lastiklerime,
Ben hiç çamur sürmedim.

Kavgalar ettim,
Ağız burun kütlettim,
Kızak kaydım,
Kütür kütür buz saydım,
Kavgalı seksekten,
Ceza aldım,
Sırtımda Nevzatı,
Yirmi metre taşıdım,
Yarma,
Sırtıma abandığında,
Dişbudak gibi çatırdadım.
Oyunlarda da kavgalar çıkarttım,
Ama hiç kimseye arkadan vurmadım.

Arkası yarın dediğinde,
Radyoyu kırasım gelirdi kırasım,
Bir hikaye,
Benim kahraman olacağım yerde biterdi,
Çocuk aklı işte,
Ertesi gün aynı sinirle okulun yolunu tutardım.
Yani bir türlü kahraman olamadım,
Yani ben hep gerçek hayattaydım,
Hiçbirzaman hikaye de olamadım….

Türkülerde yaşadım,
Türkülerle yaşlandım,
Ah bir ataş ver cigaramı yakayım,
Ah vur ataşı gavur sinem ko yansın.

Yandı yanası kadar gavur sinem korladım,
Yangından yeni bir eser çıkmazmış anladım….

24.06.2008