Ayasofya Destanı Şiiri - Cengiz Numanoğlu

O gün, yeni bir çağın, başladığı bir gündü,
Gâzilere bir bayram, şehitlere düğündü.
O gün, irfan selleri, kuşatmıştı her yanı,
Bir ezanla başladı, Ayasofya destanı.

Resulullah, Ravza’dan duydu ezan sesini,
Kutluyordu melekler, Fatih’in secdesini.
“O ne güzel kumandan” diyordu dağlar, taşlar.
Eğiliyordu o gün, Allah’a bütün başlar.

Mânevî doruklarda, o gün bir şölen vardı,
Evliya’nın ruhları, bütün semâyı sardı.
Kubbede savrulurken, âyetlerin harmanı;
Ayasofya, ilk defa, dinledi bu fermanı.

Selâmlar geliyordu, Eyüb el Ensâri’den,
Müjdeler yağıyordu, O RIZÂ-İ BÂRÎ’den.
Bedir’den ilham aldı, o gün İslâm neferi,
Meleklere yazdırdı, bu mübârek seferi.

O gün, binlerce yıllık putlar devriliyordu,
Bizans’ın bâtıl yüzü, Hakk’a çevriliyordu.
O gün, baştan yazıldı, nice insan hakları,
Gönderlere çekildi, adâlet bayrakları.

Özgürlüğü, İslam’a emanetti her canın;
Gülüyordu çehresi, o gün Ayasofya’nın.
Mağfiret sağnakları, kubbeden taşıyordu;
Ayasofya, Kur’ân’la vuslatı yaşıyordu.

Sarsıyordu gökleri, tekbirlerin sedâsı,
Arş’a kadar yükseldi, şükürlerin edâsı.
O gün ehl-i cehâlet, faziletle barıştı,
Gönüller, merhametin zirvesinde yarıştı.

O gün, imân erleri, mâsivadan geçerek,
“Ayasofya nâmustur” dediler and içerek.
Dünya şunu bilsin ki; Fatihler yaşadıkça,
Bu destan yaşayacak, görünüyor açıkça.

(2015)