Ayasofya Şiiri - Cuma Ali Çetin

Mü'min namaz için gelsin fesiyle...
Bir kez daha bulsun can Ayasofya.
İnlesin feza, arş ezan sesiyle...
Hiç yakışmaz sana çan Ayasofya.

Bu halinle kalpte yarasın, ur'sun.
bizans zihniyeti yüzünü bursun.
Açıl ki yunan rum ölsün, kudursun...
Sevinsin ol Fatih Han Ayasofya.

Otuz beşten beri üzgün bu müze !
Gözünü kapatmış bakmıyor yüze !
Çıkmalı bu mabet çukurdan düze...
Bulmalı taptaze kan Ayasofya.

Fetih zamanında atamın teri...
Göle çevirmişti şu kara yeri.
Bin dört yüz elli üç yılından beri...
Sizin değil bizim lan ! Ayasofya.

Müze eylememiz değildi icab !
Geç kalındı diye atıyorum cab !
Seksen üç milyonluk halk duyar hicab...
Yiyemiyor ekmek, nan Ayasofya.

Çalışsın durmasın akıllar, uslar
Dağılsın üstünden dumanlar, puslar !
Karar bizim buna bütün uluslar...
Mutlak duymalıdır san Ayasofya.

İstemeyiz yalnız dertlenip inle...
Tersine sevinci, neşeyi binle.
Yüreğinde namaz kılan mü'minle...
bulmanı isteriz şan Ayasofya.

Sineler, gönüller dağlar görünce !
Hüznünden karalar bağlar görünce
Tam seksen beş yıldır ağlar görünce...
Ağarmam diyor bak tan Ayasofya.

Şükür son günlerde irade demir !
Birazda kâfirin zihnini kemir !
Başkan verdi bakın diyerek emir...
Çizmezler inşALLAH yan Ayasofya.

Cumali nur dolup saçıl diyerek !
Bu atıl durumdan kaçıl diyerek !
ALLAH'ın izniyle açıl diyerek...
Besliyoruz hüsnü zan Ayasofya.

Cab: kapak başlık.
Nan: Ekmek.
San: Saygı duyma.