Ayasofya Şiiri - Gençosman Denizci

Yükselen ezanlardan yer ve sema inlerdi,
Nesline vakfeyleyen Fatihler de dinlerdi.
Pak alnını secdeye koyanların sayısı,
Vakit namazlarında binlerdi, on binlerdi.

Peygamberin müjdesi yeni bir çağı açtı
Feth-i mûbin nurunu asırlar boyu saçtı
Ayasofya nişanım; İstanbul’un başına,
Resûlüm’ün taktığı altın varaklı taçtı.

Bilmem hangi vakitti, en son kılınan namaz
Milyonlarca özürü saflarına sersek az
Vurdumduymaz yüzleri cehennemde yanmadan,
Varıp serinletsek mi mermerlerinde biraz!

Ey kutlu Ayasofya, minarelerin sessiz
Kapılar kapanalı yetim kaldık biz sensiz
Bağrına kimler vurmuş o kara zincirleri,
Kıracak Fatih nerde; bizim nesil yüreksiz.

Zillet nereye kadar, bu korkaklık da nedir,
Âlemlerin sahibi yüce Rab bizimledir.
Yeniden ibadete açacak olan var ya,
Topraklarımda işte derim odur muktedir!

(İstanbul, 5 Zilkade 1427 / 26 Kasım 2006)