Ayaküstü Bir Akşam Selamlığı

Şu an hiç vaktim yok, -baktığında- yığınla işim var; daha gidip (tutmadığım) orucun iftarına katılacağım, markete falan gitmem gerek ya da ne bileyim işte hiçbir şey bulamasam gidip bir çocuk parkında yaprakları çiçek açan ağacı görecek bir bankta oturup o tomurcuklarda seni görüp sohbet ederi fakat tüm bunlara başlamadan evvel sana bir şeyler yazmak istedim…
Komik; ne yazacağını, neden yazacağını bilmeden, neresinden başlayıp neresinde bitireceğini düşünmeden yazmak, komik. Gülünç değil ama…
Merhaba mı demeliyim, nasılsın mı, annenler geldi gözün aydın mı? Annen canını sıkar şimdi senin, takılma-sıkma canını mı? Bilmiyorum. Bak gerçekten bilmiyorum. ‘Sus’ diyeceksin belki, susuyorum zaten. Susmaktan başkaca bir şey gelmiyor elimden. Esasen bunun da dilimden olması lazım ya, neyse!
Neyse demişken; ne çok ‘neyse’ dediğim-iz şey var. Hani böyle tam dilinin ucuna gelip de sustuğum-uz, tam böyle gidecekken durduğum-uz, duracakken-durmalıyken gittiğim-iz ne çok şey var… Neyse. Ve ben şu an fark ettim ki sen benim neyse’msin. Neyse bir vazgeçmişliktir aslına bakarsan. Neyse diyip çekilirsin kenara ve adam akıllı vazgeçersin ya hani: hah işte o bende öyle değil. Neyse diyorum fakat bu neyse ‘vira bismillah’ oluyor bende. Gittin örneğin, tam neyse diyecek oluyorum (hatta diyorum) ve derhal, seni bir sonraki göreceğim anın hayaline kavuşuyorum. Kavuşmak dediysem öyle yalın ayak, koşa koşa, kan ter içinde! Neyse…
Dedim ya ne yazacağını, ne anlatacağını, nasıl anlatacağını bilmese de insan… Ve gerçekten çıkamayınca bir diğer insanın hayalinin ekseninden. Oturuyor böyle, gidenin ardından kalakalan, bir kelam etmek istiyor.
Komik fakat gülünç değil. Gülünç olan bir şey var şu dünyada, o da ağlanacak halim. Bu komik değil işte, gülünç! Neyse diyip bir sonraki anı henüz o an gelmeden yaşamaya başlamak gülünç. Ben senim. Ben senden başka bir şey değilim. Ben senden ibaretim. Komik de bilsen, gülünç de ben her sabah buraya; bu geldiğim ilk günden bu yana hayatımdaki her şeyin alt üst olduğu, bende ‘ben’ diye bir şeyin kalmadığı lanet olası yere koşa koşa geliyorum. Yalınayak ve kan ter içinde! Fakat yüzümde bir tebessüm, seni göreceğim diye…
Neyse…
Hoşça kal.