Ayakta durmaya takatim yok, ağlamaya hak ...

Binalar inşa ediyorum, tırnaklarımla kazıyorum temelini, tuğlalarını tek tek ellerimle yerleştiriyorum, harcını karıyorum, sıvasını yapıyorum, sonra rengarenk boyalarla boyuyorum, içini çiçeklerle süslüyorum, seviyorum çok seviyorum hem de, içinde kuş cıvıltıları gibi neşeyle yaşamaya başlayacağımı düşündüğüm sırada o binalar çöküyor üstüme, altında kalıyorum, kurtulamıyorum … Bir şeyi yanlış yapıyorum ya da neden yapıyorum ki, bunca emeği, bunca uğraşı, bunca savaşı neden veriyorum ki … Bir gün yıkılıp altlarında kalmak için mi … Bir kez daha … Bir kez daha … Ha gayret son kez daha … Gücüm yok … Yorgunum …. Yaralı …. Hem de çok … Nefes alamıyorum aslında almakta istemiyorum. Sevgim kadar yıkılışımda büyük oluyor, ayakta durmaya takatim yok, ağlamaya hakkım …