Ayakta Duran İnsanlar Şiiri - Teoman Özgün

Evveldir, her evvelden önce;
Ahırdır, her âhırdan sonra.
Evvel oluşu, ondan önce
Bir varlığın bulunmamasını,
Ahır oluşu, ondan sonra
Bir varlığın olmamasını icab ettirmiştir.
İçteki dışa,gönüldeki dile uygun olarak
Şehâdet ederim ki ondan başka mâbud yoktur.
Benim hakkımda ihtilâfa düşmeniz
Sizi cürme sokmasın;
Bana karşı isyana kalkışmanız,
Sizi perişan etmesin,
Benden duyduğunuz sözlere
Karşı birbirinize bakışmayın.
Tohumu yer içinle yarana,
İnsanları yaratana andolsun,
Söylediğim sözler ümmî
Peygamberden duyduğum sözlerdir;
Söyleyen,tebliğ eden yalan söylememiştir;
İşiten de bilgisizliğe düşmemiştir.
Sanki ben apaçık görüyorum:
Alabildiğine doğru yoldan sapan,
Şamdan seslenmede;
Kufenin dışında da bayraklarını dikmede.
Ağzını açtı mı o,ağzındaki gem çekilmede,
Yeryüzüne adımlarını sert sert basmada;
Savaş dalgaları köpürüp coşmada;
Günler, asık suratını göstermede;
Geceler kötü huyunu, cefâsını belirtmede.
Ektiği tohum çıktı mı, dizlerine dek boy atıyor;
Esrikliği, ağzından köpükler saçıyor,
Kılıçları parıldamaya başlıyor.
Çok çetin fitne bayrakları beliriyor;
Kapkaranlık gece gibi gelip çatıyor;
Dalgalanan deniz gibi köpürüp kabarıyor.
Küfeyi nice kasırgalar tozutup savuracak,
Nice yıldırım-lar yakıp kavuracak;
Oradan nice helâk edici yeller esip geçecek.
Az bir zamanda göçüp gidenler,
Göçüp gidenleri boylayacak;
Ayakta duran insanlar, ekinler gibi biçilecek;
Biçilenler, ayaklar altında ezilip gidecek.