Ayakların Türabıyım Ben

“Ayaklar altının türabıyım ben”,

Yere düşen yağmur damlası,

Sabah seherinde gül yaprağındaki nem.

Hüznün gölgesinde güneşe hasret,

Solmuş bir çiçek,

Gönlümde açılmaz hiçbir ümit,

Hiçbir niyet.

Sürünsem toprağa zerreye dönerim,

Küllerim rüzgârda savrulur,

Hayallerim özlemimle kavrulur,

Herkes başlarken ben biterim.

Ne bir ses ne bir iz kalır benden geriye,

Feryadım yankısız,

Varamam hiçbir zaman; hiçbir menzile,

Çilem, acılarım kaderimden hediye.

Ayaklar altında kırılmış dalım ben,

Zamanla eriyen yitik bir halım ben.

Varla yok arasında bir yerdeyim,

Sonsuz boşluklara hasretleyim,

Tükenmez ki çilem, tükenmez ki derdim.

Ey insan,

Bastığın toprak benimdir,

Gözyaşım durmasa da ruhum serindir.

Varlığıma yokluk mührü vurulmuşken,

Huzura ve mutluluğa hasret bu beden

“Ayaklar altının türabıyım ben”.