Ayakkabının Altındaki Yüzük

Yanmış bitmiş mumlar akmış kağıtların üzerine.
Yarım kalmış şiirlerden biri galiba yine.
Hangisi bitti ki? ...

Kimi sararmış, dişlerim gibi.
Kahve dökülmüş belli...
İzmaritler, külleri..

Yine camlar kapalı, perdeleri çekili.
Girmesin diye içeri çocuk sesi...

Yatağım darmadağın.
Öylece, kalktığım gibi.
Gardrobun kapıları açık öylece, eşyalarını aldığından beri...

Toplamışsın o gün hani?
Hâlâ o günkü gibi...

Diş fırçanı almamışsın...
Benimkiler sarardı, ama fırçalamadım hiç,
Elime değer diye, alırken seninki...

Dün komşulardan biri geldi.
Etek diktirmişsin, borcun kalmış, öyle demiş ona; sokaktaki terzi.

Veririm dedim veririm,
Hele bir gelsin kendi...

Ne vardı gidecek?
Ne vardı sanki? ...

Günledir makarna pişirip yiyorum.
Bilirsin; başka yemek yapmayı bilmem ki...

Artık sadece gece sokağa çıkıyorum.
Seni sorar diye tanıdıklardan biri.

Bazen de çöpü atıp geliyorum, hemen, gerisingeri.

Akvaryumu boşalttım, ölmüştü çoğu.
Yine bu sabah gördüm; suyun üzerindeydi biri...

Kirlenmişti suyu,
Kokuyordu içi.

Hem sadece o değil, çiçekleri sulamayı da unutuyorum.
Soldu, kurudu hepsi.

Ooooooofffffffff!

Dönmeyeceksin biliyorum, kalacaksın gittiğin gibi.

Bunlara alıştım, acı veriyor bana tamam hepsi...

Ama...

Beni de benden almasaydın, ayakkabının altına yüzüğünü koymasaydın iyiydi...
Kızımızın bir tanecik olsun bluzunu bıraksaydın,
Koklamam için bâri...

(01.02.2014)