Ayakkabılar Şiiri - Bekir Gedikoğlu

Kumlara bata bata
Denizin kokularını ala
Esen rüzgarlara göğsümü aça
Dün uğradım deniz kenarına
Zamanı öldürmek için
Uyudum kumlarda
Ne kadar uyuduğumu bilmiyorum
Keskin çığlıklarını martıların
Çok yakından duyuyorum
Martılar...
Kalkış saatim olmuştu onlar
Ve gerinerek kalkmıştım yerden
Bir iki kültür fizik ile
Zindeleştim ben
Sonra tekrar
Adımlamaya başladım kumları
Yoluma çıktı
Burnu yolunmuş
Bir çocuk ayakkabısı
Burnundan belliydi
Çok oynadığı
İşte işte...
Altı kopmuş bir kundura
Kuma saplanmış bir tane daha
...derken çıktı karşıma
Bir çift
Kınalı
Hiçbir şey olmamıştı
Ayakkabıcıdan alındığı gibi kalmıştı
Kim bilir?
Kimin ayakkabısıydı?
Kınalı olduğuna göre
Bir gelin ayakkabısıydı
N’ettin gelin ayakkabını?
Hiç aramadın mı?
Nerelerde olduğunu bilsem ben
Getirir verirdim hemen
...belki de bunları
Hiç aramamak üzere
Uyuyorsundur
Belki de bu düşüncelerimde
Yanılıyorumdur
Belki de sevdiğin
Sana getirirken
Elinden çıkıvermiştir birden
İş bu durum böyle ise
Yenisine sabredin öyle ise
Bunlar
Sizden değil
Benden değil
Kimlerden?
Kim kaybetmiş bunları?
Ayrılmışlar sevdiğinden
...düşünmek istemiyorum ama
Aklıma geldi bir kere
Belki de
Batan gemilerden
Arta kalanlar
ÜZERİNDE KIPKIRMIZI RENGİ
T-A-Ş-I-Y-A-N -A-Y-A-K-K-A-B-I-L-A-R

Tirebolu,19 Şubat 1972