Ayakkabı Boyanır Şiiri - Cemal Türkan

Artık ayrılma saatinin geldiği andı
O masum bakışlarıyla dopdolu baktı bize
Kafasını sandığa eyip
Sanki lanet etti kadere

Garajdaydı tozlu ayakkabılara bakıp boyamaktı işi
Ne insanlar gömüştü
Mutlu aşık acılı
Bilirdi herkez isterdi ayakkabısını cilalı

Belki annesi yoktu belki babası
Belki hiçbişeyi yoktu sandığından başka
Acılar içindeydi ama
Belliydi susadığı aşka

Zabıta onun korkulu rüyasıydı
Alırdı vermezdi sandığını
Mecburdu bu işi yapmaya
kazanmak zorundaydı hayatını

Gözlerime bakıp anladı ayrılık acısını
bana birşey söyler gibi oldu
Yere eğdi kafasını
Sonra bağırarak abi dedi boyayım ayakkabılarını