Ayak Sesleri Şiiri - İsmail Akyüz

Solgun adımlarla bitiremediğim bir yolda yürüyorum
ne zaman başladım hiç bilmiyorum
sırılsıklam yorgunum
bedenimde bir can kimden ödünç aldım unuttum
dilsiz bir kafese koydum oradan bakıp duruyor
kimden aldıysam gelip alsın durmadan tükeniyor
içimde kimseyi sevmesini bilmeyen hain bir yürek
hayat artık taşıyamadığım ağır bir servet
yarısını tanımadığım kayıp bir özdeyim
aradığım öte yarım kim bilir kimde emanet

Bu şehirde doğdum bu şehirde yaşadım
kaç kere öldüm kaç kere dirildim
neden bu şehirdeyim neden terk edemedim
yapışmış mı tenim damarlarımda mı yaşar
bir neşter tırnaklarım tenimi kazırım hayallerim kanar
durmadan gözlerimden uzak şehirlere trenler kalkar
kendinden kaçak bir yolcuyum nereye gitmek istesem
yollarım kapanır suskun dudaklarıma saklanırım
sanki şehrin yüreğine çakılmış bin yıllık bir kahırım
herkes gider bu şehirden bir ben kalırım

Şehrin esir gölgelerini bir bir azat ediyor şimdi gece
sabahın ışıkları karanlığın içinde beni arıyor
unutulmuş bir hayatım kimse anımsamaz
delik deşik düşlerin aldatılmış alın yazısıyım
ah nasıl yazıldım kimin parmaklarında kaldım
bilmediğim kim vardı aldandığım hiç düşünmeden
tanıdığım kim için çalındı yaşamadığım günler
yalan sözler içinde mi alıp götürdüler
kapkara çiçeklerden bir dar ağacına
kimin avuçlarında acımasızca asıldım
her infazda ölüme çırpınan yüreğim
artık sessiz ve üzgün bir rüzgâr
nerede esse bir hüzün kime esse bir acı

O caddeler sokaklar kimsesiz şimdi
içimde saklanan çok eski bir gizdi
belki bir hayaldi sonu olmayan
hiçbir zaman kendime soramadığım
bir kadın her gün biraz daha unutulan
bir yaşam kaybolan son çırpınışlar
öylece bakıyordum görmüyordum
susuyordum korkuyordum içimde
korkuya esir çığlıklar boğuluyordu
sevilmekti korkutan sevmek değil
ait olmaktı birinin içime girmesiydi
yüreğimi ele geçirmesi ruhumu
kendimden geçip sığınmak istiyordum
Tanrının gözleri ise görmüyordu korkumu