Ayak İzi Şiiri - Salih Küçük

Sessiz gecelerin içinde kayboldu zaman,
Ay ışığından yoksun karanlıklar sardı beni.
Labirent gibi içimde dolanan düşünceler,
İçimdeki boşluğu dolduracak bir ışık arıyorum.
Her adımda biraz daha derine batıyor ayaklarım.

Kapılar kapandı yüzüme, yankı boşlukta kayboldu,
Üzerime çöken bu ağır yükle başa çıkamıyorum.
Çürüyen umutlar, birer birer düştü dallardan,
Ümitsizliğin derinliklerinde kaybolmuş gibiyim.
Kendi karanlığımda bir yol bulmaya çalışıyorum hâlâ.

Sonsuz bir boşlukta yankılanır sessizliğim,
Ay ışığının soğuk dokunuşu yalnızlığımı hatırlatır.
Limanı olmayan bir denizde sürükleniyorum,
İçimde birikmiş acılarla savrulurken geceye.
Hayal kırıkları, yollarımı kapatan duvarlar gibi.

Kaybolan umutların peşinde, tutunacak bir dal arıyorum,
Üzerime çöken karanlık, bir bataklık gibi çekiyor beni.
Çatlamış bir toprak gibi ruhum kurumuş,
Ümitsizliğin karanlık gölgeleri kaplamış yüreğimi.
Kalbimde taşıdığım bu ağırlıkla yürüyorum, sessizce.

Sesini kaybetmiş sokaklarda yürüyorum, adımlarım yankısız,
Ardımda bıraktığım hayaller artık yalnızlığın yoldaşı.
Limansız bir gemi gibi sürükleniyorum boşlukta,
İçimdeki fırtına, susmayan bir çığlık gibi kopuyor her an.
Hatırladıkça kaybettiklerimi, gözlerimle kavrıyorum karanlığı.

Kırık bir kalbin yankıları duvarlarda yankılanır,
Üşüyor ruhum, ne bir sıcaklık ne de bir umut kalmış avuçlarımda.
Çığlıklar yükselir sessizliğin derinliklerinden,
Üstüme çöken yalnızlık her gün biraz daha ağırlaştırır nefesimi.
Kaybolan her şeyle birlikte, kendimi de kaybediyorum usulca.