Ayak Bağı Şiiri - Raşit Evşen

AYAK BAĞI
Etrafa baktım
Başladım ağlamaya
Bastılar kucaklarına
Yüzüme güldüler,
Sevmeye başladılar.
Yaslandım kucaklarına
Sevdim ben de onları,
Yüzlerine güldüm sevsinler diye
Sırtlarına bindim ,yaslandım omuzlarına.
Öyle kalmak istedim,
Umursamazcasına.
Alışmıştım hazırcılığa....
Biraz gücendim
Haydi bakalım,yeter artık deyince!
Ayak bağı olmaya
Ömür dediğin.
Sığınacak kovuk,
Doyuracak azık,
Tutunacak bir dal
Kaygısı düşünce.
Gittim, geldim yoruldum.
Aradım,aradım bulamadım,
Yoruldum,yoruldum,yoruldum.
Belimi büktü,
Mecalim tükendi,
Yollar uzadı ,bitmek bilmedi.
Çekilmez oldu
ÖMÜR DEDİĞİN.
Uzanan eller,gülen yüzler
Bir,bir kayboldu.
Yalnız,yapayalnız bulunca kendimi
Gözüm perdelendi,dünya karardı.
Atmak istedim üzerimden
Ömür dediğin ayak bağını.
Gördüm üzerinden atanları
Hani bir ilk ağlayan vardı ya!
Artık o da kalmadı,
Ardından da candan ağlayan.
Bir soru düştü aklıma
Neden verildi ömür dediğin?
Yaşam derdine düştü
Sisler kaplayınca başını.
Hep kendini düşündü
Karşısındakini gören olmadı.
Oysa! Diyordu:
Başındaki göze
Çevir başını,etrafını gör,
Aç kulağını duy,bir inleyen var mı?
Bölüş yedir,doyur karnını
Alın terini katık yap dürümüne.
Kendin kazan,birlikte ye.
Muhtaç olma el kapısına.
Duymak istemezsen bunları
Ömür dediğin
Zulüm olur yaşamına!...
09.01.2021.R.EVŞEN