Aya! Umut… Şiiri - Kenan Şirin

İlk kez düşlerde filizlendi.

Bir leylak gibi…

Hafif buğulu, biraz da büyüleyiciydi.

Sonbaharın,

örtüsünü kışa teslimiyle

yeşeriverdi bir umut…

Bir söğüt,

Bir kavak, biraz da akasya…

Meyvenin ne olduğunu bilmeyen

bir kalp…

İlkbaharla yeşeren, sonbaharla

solan…

Düşler,

sonbaharla yeşerdi kalpte.

Belki de bir ilk…

-ilkbahara inat mı, ne? -

Önce bir tohum saplandı,

zamanla filizlendi bir çiçek…

Gözlerde belirdi;

umutlu,

bir o kadar da şaşkın bekleyiş…

Yorgun düşlerde büyüdü,

tehlikeli çıban akşamlarda…

Bir düş ki;

kimi zaman çölde bir vaha,

kimi zaman da telaş içinde, vahamet…

Zaman büyüttü…

Önce sabra yoruldu,

çok az da hayra…

Aklı alan handan bakışlarla,

yıkılmaz bir hanedan oldu kalpte…

Bir bakış, bir dokunuş;

yeni bir ihtilâlin habercisi…

Belki de bir gülüş, sulh-i cihan sebebi…

Zamanla ne sabır,

ne de arda kalan bir hayır…

Bedenler yorgun,

umutsuz bekleyişler ise bıkkınlık ve kahır içinde…

Heyhât ki,

ne heyhât!

Alımlı gözler umuda bırakılsa,

baharla kucaklaşacaktı filizler…

Meyvelerin ve çiçekerin büyüyüp, açtığı;

kuşların ötüştüğü,

umutlu bekleyişlerin yarınlarına…

Âyâ;

Hudus, adem mi oluyor?

21.01.2015 – Çarşamba 13.54′

Çeng-e Dil