Ay Yüzlüm Günes Gülüslüm/2

Duydum ki; yeniden bir yuva kurmussun Ay yüzlüm, günes gülüslüm. Cok cok uzaklara

gitmissin. O kadar yikintinin üstüne kurdugun sarayinda mutlu musun? Kafani yastiga

koydugunda uyuyabiliyor musun? merak ediyorum. O kedi yavrusu gibi biraktigin

yavrumuz büyüyor. Sana ve hayata inat, onda öyle bir mücadele gücü var ki;

hayatimdaki en güzel sey. Isten gelir gelmez tüm zamanlarimi ona ayiriyorum,

bana dogru kosuyor, baba diyor, geciktigim zaman eliyle koluyla beni dövüyor

sonra yanaklarimi öpüyor, elimde tutup beni gezdir dercesine disari dogru yürüyor.

Onda öyle bir sevgi acligi var ki; bu ana eksikliginde kaynaklaniyor……..

Düsün bir kere, bu tablo üc kisilikte olabilirdi. Sen, ben ve kizimiz her birimiz bir elinde tutar

Havaya kaldirir, biraz sallar, tekrar yere indirirdik. Birlikte dondurma yemege gider,

cocuk bahcelerine, parklara gider, mutlulugumuza mutluluk katardik. Bir lokma bir hirka ile

de mutlu olurduk. Kader utansin. Olmadi iste. Ne cok kadin var di ki; senin elinin tersiyle

farkinda olmadan ittigin nimettlerin kirintisini arayan.

Cocuk bu ilgi istiyor, sevgi istiyor buna bir ana lazim diye senden sonra

kizimiza bir anne adayi aradim. Bu sefer dis güzellige bakmadim. Senin gibi cok genc

olmamasina dikkat ettim. Huzur ariyordum, güzelik degil, sütten agzim yanmis yogurdu

üfleyerek yiyiyordum nerde bilebilirdim ki kader aglarini örmege devam ediyordu..

4.5.09, Bad Hersfeld

Zeynep Sekerci