Ay Yorgun Şiiri - Şakir Kurtulmuş

göğe çizilmiş bir resimde ay
züleyhanın boynunda aşk
suya yazılan bir şiir
kanatlarında yoğun bulutlar
kalbimin köşesinde memnun
aşk köşesine konan
ay şarkısı söyleyen bir serçe
bahara inat duruşun
güneşe ve çiçeklere net
rüzgara karşı koyman
boşuna çırpınış
anlayamadığın sır,uzaklık
bir karıncayı ezmemek için
yol değiştiren,ona yol veren
kendime rastladığım yerde
sen ve kuşlar

kuyularla dopdolu
yüreğinden çıkıp geldiğim
çorak ülkede yağmur
bahar titreşimlerinde
bekleyen
kapı önlerinde ,yalnız
eşiklerinde yatıp kalkan,kilitli
göğsünü açan şimşeklere
nasıl
göğü tutan ellerine bakıp
nasıl öldürebilirsin geceyi
akşam ay yorgun yine, gece zor
ey sevgili,sen
ve kuşlar

güneşin koyulaştığı yerde
kaybolmuştu resimler,kokular
ıhlamurlar
doğmamıştı yedi veren gülleri
ben de yoktum kendim değildim
yıldızlar ışık saçarak
işaretler çizilen yolun sonunda
bitik rüyalar

öbür yüzünde pak
çok büyük yıldızlarda,bana
uzak düşlerdesin
bitik rüyalardan sonra,tenha
deniz gözlerin senin
hızır bakışlı gözlerin
güneşin avuçlarında
nar ellerin senin

serçeler ülkesinde
sen olduğun yerdeyken
ah sen ve kuşlar
kendime en yakın yerde
yıldızların sessizliğinde
kelebeğin kalbinde
rüzgara karşı koşan av
nasıl ey sevgili,
nar ellerin senin
dudaklarından süzülen, kuş seslerini
çevirirken dağ müziğini
işaretleyen ellerin,kalbin
nasıl ey sevgili
sen ve kuşlar

isyan çiçekleri göğsünde
dipdiri yatarken sessizliğine
kirpiklerin kıvrımında ay
ne kadar güçlü görünse de
durduramaz tutkuyu
yüksek yoğunluğu yıldızlara
yaslanışımızı düşlerin yağmuruna
içimdeki yağmur sellerini
besler,sevda yüklü yağmurlar
bakışlarında toplanan rüzgarları
varmadan bulutlar ülkesine
ateşlere boşalır içim
yıkılır duygu setleri
kırılır filizler
daha doğmadan av

aşk doğmadan acı
hançerle kesilir
dilim dilim kalbim
ey sevgili
sen ve kuşlar