Ay Yoldaşım Şiiri - Gökhan Yüksel

Bir ay doğdu pencereme;
Bir sarı bilye parmaklarımla tuttum,
Aldım yatağımın başucuna koydum,
Ona bir masal okudum;
Islak yanaklarında billur gözyaşları olan
Ve çıkınında iki dilim ekmek,
Üç küçük zeytinle, yalınayak dolaşan,
Esmer ellerinde bir buket gül
Solmuş kırmızı renkleri turuncuya kaçan,
Sonra gırtlağındaki belirgin adem elması
Boğum boğum olmuş oturmuş yüreğine
Dolmuş açlığın yalnız imansız dostluğu,
Elleri nasır tutmuş babaların çokluğu,
Bir somun ekmekle yanar ocağı
Şükür derken kalkışında sofradan.
Anaları anlattım vaktinden önce yaşlanmış
Yüzünde Kurumuş çatlakları izleri,
Bilmezler ayboyu kazanılan parayla alınan kremleri
Anlamazlarda zaten bir sıcak tarhana,
Bir kuru soğan varken önlerinde
Ellere sürülen ojeleri,
Yalnızdır insanları bu toprağın
Unutulmuş diyarları vardır,
Kaybolmuş ateşi,gürül gürül yanan ocakların.
“bırak git beni işime” dedi ay
Sönmemiş aydınlıkları olayım
Karanlık,uzun gecelerinin,
Bir göz odada yanyana yatan
Ve saklayan gözyaşları birbirlerinden
Ağlayan bebelerin
Ama en çok billur gözyaşlarının,
Nasır tutan ellere sürülürken,
Gamlı Bir ana kucağına süzülürken
Dinlerirken pilli radyoda türkülerin
Hayalleri olayım baharların,sevinçlerin.
“Bırak” dedi beni Ay
Sönmesin ocakları bu memleketin bağrından
Taşı söküp alan,toprağını süren
Tükenmesin umutları gönüllerin
Ben yıldız yoldaşlarımla süslerim rüyalarını,
“Bırak beni git işine”