Ay Yanıyor Şiiri - Erdoğan Güleç

Vaktim geldi
Ya da vaktimiz
Ay yükseliyor.
Önce utancından kızarmış gibi
Alışamıyor bu kainata
Bazen kendini apaçık gösteriyor,
Tüm çıplaklığıyla.

Fark ediyor ki bu çıplaklık
Çekici gelmiyor.
Gömülüyor karanlığına
Yavaş yavaş dolaşıyor;
Bazen maskesiyle,
Güneş arkasından ittiriyor.
Ayın elinde değil
Zaten boğmuş yalnızlık onu
Bizim gibi
Ama bir nevi de yalnızlığıyla barışık

Şimdi beyaza dönmüş ay
Korkuyor,
Titriyor sanki bi' huzme
Sanki geçip gitmek istiyor hemen
Dünyadaki bunca pislik
Korkutmuş onu
Ama bunca kedere öfkeye
Bir hoşçakal diyemiyor.
Sürekli artan yedi milyarı aşan mahluk
Belki yarısı belki de daha azı
Bir haz alıyor onun ürkekliğinden
Bir pay çıkarıyor kendine hilal şeklinde
Sonra bir cenin pozisyonu almış bir şekilde
Sığınıyoruz karanlığına
Kendi siluetimiz kaplıyor onun karanlığını,
Bir gecenin ufkunda...