AY ve GÜNEŞ Şiiri - Recep Savaş Çalış

Sen aydın,
Bense güneş.
İçimizde, dolanan,
Dünya sevgisi.
Döndük,
Dolandık.
Birbirimizi göremeden,
Turladık.
Sakin,
Uzaktı telaş.
Lakin,
Ne iş vardı ne aş.
Bilemedik,
Geçtiğimiz yerlerde,
Senden önce,
Benim,
Benden önce,
Senin olduğunu.
Ta ki o güneş
Tutulmasında
Dünyam ile
Aramıza girince sen,
Tutulan güneşti,
Bendim.
Sana tutuldu
Güneş.
Sana tutuldum ben.
Ne ışık kaldı dünyada
Ne akıl kaldı
Başta.
Kararınca gözlerim,
Karardı dünyamda.
Anladım ki,
Aşkındı dolandıran beni,
Göremesem de seni.
Bilmeden,
Birbirimizden
Kaçar gibi
Dolandık.
Şimdiyse,
Yakalamak için,
Birbirimizi dolanıyoruz.
Ama anladık ki,
Kavuşmamız
Mümkün değil.
Bir garip
Aşk hikayesi
Bizimkisi.
Bekleriz yıllarca
Tutulmak için
Birbirimize.
Tutulsun güneş diye.
Geçince yıllar
Buluşunca biz.
Kıskanırım seni,
Görülsün istemem
Bize bakan,
Meraklı gözleri
Duysun istemem
Sana söylediğim,
Aşk dolu sözleri.
Kararır dünya
Biz buluşunca.
Kalırız baş başa,
Çabucak geçer
Zaman.
Ne kadar
Sürerse sürsün
Yoktur ki
Aşkına doyan.
Yaklaşınca bana
Ay yüzün
Çıkar ortaya
Uzaklaşınca benden
Yüzünde hüzün
Kaybolursun
Ortadan.
Bizimkisi
Böyle bir
Aşk..
Kovalanan
Ama yakalanamayan.
Aşkımız
Bize bakan
Aşıklara
Olur umut,
Eğer tabi yoksa
Gökyüzünde bulut.
Her aşkın
Umutları
Bulutları olur.
Kalbinde sevgisi olan,
Bizim gibi,
Kavuşamasa da
Aşkının peşinde
Döner durur.