Ay ve güneş Şiiri - Melike Çeliksöz

Ufukta karaladığın kağıtların..
Satırlarini sayarken soydum
Ben bildiğimi sanıp
Yanilarak anladım,neyin ne olduğunu.

Anlam aradığım kelimeler değil,
Dörtlüklerde yazanlar
Kendini bulduğun yer gibi
Görür,benimsersin.

Bir o kadar kaybolurken,
Susturamazsin o sesleri
Görmezden gelemezsin
İliklerinde hissedersin

Neden mi?
Anlam aradığın kelimeler değil
Anlam bulduğun kelimeleri
İsitirsin hepsinden

Sarhoş bir şairin aralıklarında
En karanlık gecenin, sabahında
Ezberledigin o şehrin sokaklarında
Şahibeli o gökyüzünün, bulutların da

Belkide en aydınlık
Duyguların karanlığında
Anlamın baskısını duyar,irkilirsin
Görüp çekinirsin

Adım attığın o yollardan
Aldığın nefesin daraltisina
Soluk düşüncelerin
Mat duruşuna!

Daim olan gerçekliğin..
Kayıp lügatina
Ufkun gıyabından, güneşin doğuşuna
Görüp çekinirsin

Kolay sanırsın!
Bazı şeyleri bulmak
Kaybetmekten,
Kolay sanarsin

Her şey kaybolduğunda
Son Umut yok olduğunda
Son aydınlık söndüğünde
Kolay sanarsin.

Karmaşan o parıltıları
Aydınlanan gözleri
Belkide bıraktığın tonla
Hatıran var karanlığında...

Üzücü olan o değilde!
O aydınlık sen olman
O karanlık ben olmam
Benim,o aydınlığı emmem.

Ufağa değen güneş gibi..
Bütün ışık batından gelen
Karanlıktan kaçıyor

Ay güneşi seviyorda
Güneş karanlıktan korkuyor

MM