Ay ve Güneş Şiiri - Ahmet Akgün

Gözlerin sonsuzluğa açılan bir kapı, ben ise yolcu. Ezberledim her karışını. Usanmazdım yürümekten.
O kadar güzeldi ki uyku bile tutmuyordu gözlerimi.
Her santimini dolaşarak geçirirdim.
Zorluklar çıkardı karşıma.
Kalbimin acıdığı zamanlar hayaline sarılırdım.
Bir güneş gibiydin. Ben ise aydım.
Ben varsam sen yoktun sen varken ben olmazdım. İçimi ısıtırdın yine de. Hissederdim seni.
Oysa karanlıkta parlayan ben değildim ki.
Sevgindi aydınlatan her yanı.
Belki görürsün diye ışığımı bile söndürmezdim.
Olur ya; belki seyretmek gelirdi içinden.
Fakat sen bakmazdın ki.

Sonra bir sigara tutuşurdu. Her yanı sisler kaplardı. Rüzgar bir uğultuyla şarkı mırıldanırdı kulağıma.
Acı acı dinlerdim onu. Her sözü seni hatırlatırdı. Kalbimden de bir şey akardı sanki.
Öylesine içtendi ki bir tuhaf olurdum.
Bazen gözlerim dolardı, ağlardım.
Yağardı büsbütün dünyaya.
Oysa bizi ıslatan aşktı.
Fakat sen şemsiyeni açardın. Hissetmezdin ki.

Bir tarafım hep karanlıktı. Bütün hislerimi o yana atardım.
Görsünler istemezdim. Dalga geçerlerdi.
Çünkü aşk bağlılıktı, samimiyetti.
Gerçek aşkı anlayamazlardı.
Ne zaman seni anlatsam bir yıldıza kayıp giderdi uzaklara.
Gözden kaybolurdu. Belki dayanamazlardı,
Kim bilir belkide bıkmışlardı.
Yine yalnız kalırdım bir başıma.
Fakat hiç vazgeçemezdim senden. Bilmezdin ki.

Yılda birkaç kez göz göze gelirdik seninle.
Buna Güneş tutulması diyorlar.
Oysa tutulan her zaman bendim.
Ne zaman bir gezegen görsem güneşim derdim.
Bana hepsi seni andırırdı.
Bu nasıl aşk ki gözlerim bile beni kandırırdı.
Kimi zaman aramıza girerdi birileri. Korkardım.
Mesela set çekerdi dünya aramıza.
Ay tutulması diyorlar. Evet dedim ya tutulmuştum. Fakat dünya göz alıcıydı. Görmezdin ki.

Ya baksaydın...

Ya hissetseydin...

Ya bilseydin...

Ya görseydin...

Bir semazen gibi dönerdim etrafında dünyayı da geride bırakıp.
Yaklaşsan yanardım. Sarılsan biterdim.
Oysa gel desen ben gene gelirdim.
Koşa koşa gelirdim.
Güle güle gelirdim.
Sen sev yeter ki beni.
Ben öleceğimi bilsem yine gelirdim.