Ay Ve Gece Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Ilık rüzgâr, karanlık bir gece,
Ay, etrafında haleler,
Sıkıntılar içinde.
Küçük kapkara bulutlar,
Ay, bulut tutulması içinde.

Gece beton yığınlar içinde,
Yatmış herkes tek tük ışıklar,
Tavan değil, gözleri yoran,
Kubbenin sınırları çok uzak,
Ve kaçıyor andıkça.

Müthiş esrarıyla gece,
Mutluluklar ve dertler saklı koynunda,
Seslerde nefes alırken,
Varlık buluyor, sonsuza.

Köpekler havlıyor,
İnsanların bilmediği biçimde…
Bilir sanıp da bilmediğin şekilde,

Patikalar, sınırlar,
Ve cılgalar bitimde,
Sınırların etrafında,
Ezilmemiş yeşil otlar,
Güzel ve ağır kokular,
Sokakların, bahçelerin içinde,
Kendi gidiyor, yürüyünce insanlar,
Toprağın yumuşağına,
Kayanın sertine basıyor,
Taşlara takılıp düşüyor, gönlünce,
Usanmamış, kendiyle sırnaşan,
Teknoloji içinde.