Ay ve Gece Şiiri - Erdener Ünal

Bir bankta buluştu
Yangın karası gözleriyle bir kadın
Ve pek çok gelgit görmüş kumsal suratıyla bir adam
Bir bankta buluştular.
Bir kaç söz gevelendi sebepsiz
Her nefes alışı ciğerlerini yakarken adamın
Ve durgun bir göl serinliği ile baktı
Ne istediğini bilen, içi soğumuş kadın.
Adamın söylediği her laf havada kaldı,
Hiçbir lafı bir sonuca ulaşmayacaktı
Dilinin altında "belki bir şans" gizliyken.
Kadın kesin konuştu, elbet konuşmak eylemi yürümek olsa
Her adımı iz bırakırdı.
Adamın ise kaçamak bakışlar atarken anlaşılıyordu,
Yıpranmış, yenilmiş bir silüet taşıdığı omuzlarında.
Bir bankta buluştu
Ay ve gece,
Hasret ve keder.
Zaman geçti, birikirken boğazda düğümler
Biri bankta bırakırken
Onca ömürlük hayali ve hatırayı
Biri omzunda daha fazla yükle kalktı.
İki kişi buluşmuşken bir bankta
O gün o bankta sadece
Bir kişi kaldı.