Ay Tutulunca Şiiri - Mustafa Karaahmetoğlu

Akşam olmak üzere
Güneş birazdan kaybolacak
Yüce dağların ardında kalacak
Hava da kararıp,
Gün ışığının yerini
Alacak lacivert akşamlar

Bu gece dolunay olacakmış
Gün ışığını aratmayacak
Belki ortalık biraz daha sakin
Biraz daha sessiz ve aydınlık olacak!

Tıpkı ruh halim
Ya da hava gibi bir açık bir kapalı
Az önce dolunay vardı
Ay tutulmuş bir anda
Ortalık zifiri karanlık
Ben sustum avaz avaz karanlığa…
Gecenin sessizliğini
Çakalların ulumaları bozuyor

Ama ben korkmuyorum karanlıktan
Bir an gözlerin gelir aklıma
Çakmak çakmak…
O gözlerin var ya!
Ay tutulsa da,
Onlar aydınlatır karanlık gecemi…

Avazım çıktığı nefesim yettiği kadar bağırdım,
Duyuramadım sesimi...
Ellerim dudaklarımın üzerinde,
Karanlığın sesini bastırdı sesim.
Sen duymadın!
Ben duyuramadım!
Ve gücüm kalmadı, kayboldum, tükendim,
Anlamadın...

İçim yanıp kavrulur
Tekrar karanlığa seslendim
Yankılanıp…
Tekrar bana döndü
Benim kulaklarım çınladı
Sahi…
Sen duymadın mı?
Boşlukta yankılanan sesimi…

Mustafa KARAAHMETOĞLU